நானும் என் பள்ளியும்.....

நான் படித்தது (படித்து கிழித்து) ஊராட்சி ஒன்றிய தொடக்கப்பள்ளி மங்களநாடு. இந்த பள்ளி என் வீட்டில் இருந்து நடந்து செல்லும் தூரத்தில் தான் இருக்கிறது.இந்த பதிவை எழுதும் போது என் இளமை காலம் என் கண் முன்னே வந்து செல்கிறது.நான் பள்ளிக்கு வெகு காலம் நடந்தே சென்றவன் அதனால் காலை எட்டு மணிக்கு எல்லாம் அயத்தம் ஆகிவிடுவேன்.அப்பொழுது என் அம்மா தான் என்னை பள்ளிக்கு கிளப்புவார்கள். அந்த சின்ன வயதில் என் அம்மா தலைவாருவதை என்னால் இன்றும் மறக்க முடியாது.இது மாதிரி எப்பவும் சீவனும் என்று சொல்வது என் மனதில் பசுமரத்து ஆணிபோல் பதிந்து போனது அதனால் தான் இன்றளவும் நான் தலைவருவதை அதே பாணியில்(style) தொடர்கிறேன் அம்மாவின் விருபத்திற்காக. இன்றளவும் வேறு மாதிரி தலைவருவாருவது (சீவியது) கிடையாது என் தலையை. இன்று நினைத்தாலும் எனக்கு சிரிப்பு தான் வருது அந்த பள்ளி காலங்கள்.ஆம் நான் பள்ளி செல்லும் காலத்தில் மாங்காய்,புளியங்காய்,நாவல் பழம், கொடுக்கபிலி என்று எதாவது ஓன்று   எங்கள் பைகளில் கண்டிப்பாக வந்து சேர்ந்துவிடும். இல்லை என்றாலும் சேர்த்துவிடுவார்கள் நண்பர்கள்.பள்ளியில் படிப்பதை தவிர அத்தனை சேட்டையும் செய்தோம் என்று தான் சொல்ல வேண்டும்.அது கிராமம் சேர்ந்த பள்ளி என்பதால் எங்கள் பள்ளியில் தோட்டம் இருந்தது அதன் வேலைகள் எல்லாம் மாணவர்கள் நாங்கள்தான் செய்வோம். வெண்டைக்காய் பயிர் செய்வது அல்லது கத்தரிக்காய் பயிர் செய்வது என்று எங்கள் காலம் சதா அதிலேயே சென்றது எனலாம்.காய்கறிகள் எல்லாம் எங்களுக்கே சமைக்கப்படும் என்பதுதான் இதில் இன்னும் ஒரு மகிழ்ச்சி.இன்று போல் எங்களுக்கு எல்லாம் முதுகில் சுமைதுக்கும் பள்ளி புத்த பைகள் இருந்தது இல்லை.பொதுவாக எல்லோருக்கும் மஞ்ச பை  அல்லது சந்தையில் காய்கறி வாங்க பயன்படும் நரம்பு பை இதையும் மிஞ்சி போனால் ஒயர் பை,அதில் ஒரு தட்டு மற்றும் ஒரு பிஞ்சிபோன வாய்பாடு மற்றும் எழுத முடியாத அளவுக்கு உள்ள சிலேடு மற்றும் குச்சி. இதுதான் எங்கள் காலம் ஆனால் இன்று மாதிரி வீட்டு பாடங்களும் எங்களுக்கு அந்த அளவுக்கு இல்லை என்றாலும் எதாவது கொடுப்பார்கள் அதை சிலேட்டில் எழுதி அது அழியாமல் பாதுகாப்பது எங்களுக்கு பெரிய வேலை.சில நேரங்களில் எப்படி பாதுகாத்தாலும் அழிந்து போகும் என்பது வேறு விஷயம்.பள்ளியின் மதிய உணவு எங்களுக்கு தேனமிர்தம் (பூச்சி உள்ள).காலில் செருப்பு இல்லாமல் நடந்த காலம் (எத்தனை செருப்பு வாங்கி கொடுத்தாலும் தொலைத்து விடுவது வேறு விஷயம்). எந்த செருப்பை எந்த காலில் மாட்டுவது தெரியாமல் முழித்த காலம். இப்போது படுக்கையில் இருந்து இறங்குபோதே செருப்பு போடுவது பழக்கமா போச்சு.எங்களுக்கு கொடுக்கப்படும் சத்து மாவு உருண்டை இன்றளவும் மறக்க முடியாது.அப்பொழுது போட்ட சிறு சிறு சண்டை கூட இப்பொழுதும் என் நினைவில் இருக்கிறது. இப்பொது அந்த வழியாக செல்லும் போது மனது ஏங்குகிறது அந்த காலத்திற்காக, ஆம் எந்த கவலையும் இல்லாமல் மகிழ்ச்சியாய் சுற்றி திரிந்த காலம். இப்போது அந்த காலம் கிடைக்குமா?